NARYSUJCIE MI DOM

Aleksandra Zbierska

pali się

Różowy flaming

leżał w wózku z brajlowskim wydaniem Pynchona. przyjrzałam mu się 

z bliska: miał przytrzaśnięte palce. rozważając swoje położenie, uniosłam się 

nad nim, niczym zjawa, a z jego ucha wyfrunęły miriady much i nietoperzy,

zamarzając natychmiast w powietrzu. tak – oznajmił – najważniejsze są relacje 

między elementami w jednym tylko punkcie trajektorii lotu – w punkcie 'teraz'.

kiedyś będę musiała wziąć w obronę to, czego nie widzicie, bo ciągle coś tu 

nie gra – instalują się skrzydła schodów, miriady ciał zostają odwrócone, 

pękają pęcherzyki wypełnione wodą – ktoś ma kłopoty z oddychaniem (ja?),

a wózek stoi, jak stał – to było tak naturalne, jak naturalna jest skłonność 

do kłamstwa. wdmuchuję tlen przez słomkę, a on wydmuchuje krew.

i czyta, przysięgam

Tajemnica

topiłem się – jak to we śnie – i obudziłem się mokry. 

ponieważ słońce jeszcze nie wzeszło, pomyślałem

 że poczytam. mam pod ręką gazetę – więc czytam

nagłówek: „kobieta jest darem i tajemnicą”. poszedłem 

do toalety. nie wiem, może to z powodu niewyspania,

ale zacząłem kląć: jakim darem, cholera? tajemnicą?

pozwól, że krawat poluźnię i pójdę błądzić. gasną

okna – muszę sobie przypomnieć, dlaczego wpadliśmy 

w tę ciemność. ponieważ miłość i nienawiść zasilane są

przez ten sam nerw, który powraca ekstazą 

i wstrętem do pospolitego – jesteśmy wspólnikami.

wyruszyliśmy w tę podróż tylko po to, by wyruszyć

w kosmos.

Trzeba

zdjąć słońce – powiedziałem, zamykając okiennice. dziś

Święto Niepodległości, 99. rocznica. litości – nie wiedziałam!

z księżyca spadłam – słyszę głos z kanapy. nie poznałam 

Agnieszki Maciąg – siedziała w samolocie obok sławnego 

aktora – jego imię również wypadło mi z głowy. to był

stary film, ale Agnieszka się nie zmieniła (prawie) – w błąd

wprowadzają włosy: grzywka na alfa (gorączka Bandiego). 

czy córka Piłsudskiego miała dzieci? głos z kanapy nie

daje za wygraną (z choinki się urwał?). Wódz spłodził

dwie córki – dworek Piłsudskiego stoi do dziś – troszczą się 

o ten dom. i pamięć. jednak muszę odsłonić słońce – 

powiedziałem, otwierając okiennice (mamy taki dziwny

dom) ale słońce już nie wchodzi! i dobry Boże tu

nie pomoże, ani pust wsiegda.

Jak będę dorosły, nigdy nie będę żołnierzem – 

powiedział dzieciak stojący obok piłsudczyków. I jego twarz 

znalazła się w słońcu. Miał twój podbródek. Dziś święto

maryjne, można by się rozluźnić, ale ludzie wyglądają na 

spoconych – nie ma to nic wspólnego z płcią, ani z deszczem, 

to tylko kolejny próg alchemii strachu. Doskonałość – 

mówiłeś głaszcząc mój kark, a ja zaciskałam uda, słysząc 

ryk zwierzęcia. Przez chwilę pomyślałam, że będzie ci

dobrze, jeśli uwierzysz we wszystko, o czym piszę – mały

cudzołożniku, mój biedny koźle ofiarny, kocham cię –

prawie. Można by się rozluźnić, dziś święto maryjne,

słowo zapala się o słowo, polując na obietnice. 

Ponieważ „przyszłość” nie jest opcją, rytm stawania się,

rodzenia/umierania jest tylko kolejnym progiem zmienności; 

więc się wprawiajmy się w pożegnaniach. Jest północ, 

za oknem siąpi deszcz, światła gasną jedno po drugim.

Jeszcze bromek sodu i twoje lunarne spojrzenie, a moje id 

winno się ukorzyć.

przemiana

był kawałkiem drewna popychanym przez fale. jedna fala

podawała go następnej. wyrzucony na brzeg, leżał w słońcu 

na piaszczystej plaży, aż ktoś zabrał go do domu. i zasnął. 

obudzony w gorączce zobaczył, jak jeden płomień podaje 

go następnemu. teraz wiatr rozdmuchuje popiół 

z zimnego ogniska.

Radosna nowina

Obudził się w kobiecie skulony i nagi, ugodzony 

niejasnym przeczuciem, że gdzieś odchodzi. Pierwszy 

oddech przepalił mu płuca, choć powietrze było zimne – 

zupełnie jak coś, czym go mocno skrępowano. Krzyczał 

wtedy i krzyczy teraz, choć zamiast słów, z ust 

wychodzą mu bąbelki. ten obok nic nie słyszy – tylko

kaszle przez zasłonę na twarzy.

wyobraź sobie, że rankiem stanęła w rogu łóżka, gdy byłeś jeszcze 

pijany i pokazała ci serce, serce wierne, obnażone od pasa w dół, 

a ty natychmiast odsłoniłeś własne, bo nie cierpisz asymetrii. 

i nagle widzisz, jak obracając się gwałtownie leci na ciebie ziemia, 

a wszystko wokół przesadnie realne – tak bywa, kiedy się nie śpi 

całą noc – załóżmy, że wiem, o czym mówię – leci z wrzaskiem 

podsycanym paroksyzmami wściekłości: że tylko tacy jak ty

mają w żyłach chamską krew, dlatego muszą się tak ześwinić. 

to wszystko – mignie niosąca ulgę myśl – jak Boga kocham, jesteś 

tam już zbyteczny. dajesz spokój chiromancji, stukasz jeszcze

w szybę, żeby mogła zobaczyć, jak znikasz. i jesteś wolny, więc 

pies ci mordę lizał – załóżmy, że sobie to wyobrażasz, i że leżysz 

nadal w tamtym łóżku, które ci ktoś odstąpił, gdy byłeś jeszcze

pijany i kiedy w oświetlonej zapałką twarzy rozpoznajesz własną, 

ziemia obraca się gwałtownie, leci na ciebie, a wszystko wokół 

przesadnie realne – tak bywa, kiedy się nie śpi całą noc. 

załóżmy, że to już nie minie.

Dobro Giffena

z tego szpitala wyszło samo dobro: dwie piżamy, jakieś pary

skarpet, wełniane, aż do kolan! i nawet bambosze (wcześniej 

nie miałam takich rzeczy), szuru-buru, skradają się jak kot –

skarpety, piżamy, bambosze – i choroba pryska jak potępiony, 

słysząc te gałgany, a babka Aniela, w krainie cieni, śmieje się 

wniebogłosy: jutro nigdy nie przyjdzie – jutro jest już

dziś

Czarna sukienka

umrzesz, umrzesz, umrzesz, i będziesz nagusieńka, jak cię Pan Bóg 

stworzył, tak cię Pan Bóg zabierze – nogami do przodu. (ale obciach 

z tą trumną, falbanki i wiadro pod spodem: kap, kap, kap, spływasz). 

QUO VADIS – mówię do niej, a z ust płynie mi woda, i wodę mam 

w płucach ciemniejszą o jeden ton, i myślę wciąż o topielcach, 

ich cienkich sinych wargach. Czarna sukienka: będziesz sama – 

żadnych innych stworów ani forsy, i będziesz zjawiskiem, zjawą, 

tak naprawdę niczym. i możesz już teraz zadzwonić na błękitną linię 

9393, specjalnie na na ciebie czeka tam lajf, boks & szoł; niektórzy 

już to zrobili, choć mieli inne intencje, a z tym różnie bywa. 

i odpalą ci ekstremalną teleportację za friko, Czarna sukienko: leżę 

w trawie i jestem trawą, śmiech mi wykrzywia policzki, leżę tu 

i nawet nie potrafię tego dobrze opisać, osobliwe. a pod ziemią 

robale też chcą żyć, i coś muszą żreć, i znają się na tej robocie 

jak nikt inny – niech im ziemia lekką będzie, Czarna sukienko: 

kalkulacja mija się z celem, za to wiara czyni cudaków – nie pisz 

do mnie przez dwukropek rezygnacji – na głupie pytania odpowiem

sporadycznie. niech ci się przyśni cmentarna harmonia, a gałązka 

oliwna ulegnie samoistnemu zwęgleniu. Czarna sukienko: póki co 

chodzi tylko o to, by nie dać się sfiksować w pierwszej kolejności, 

nie było miło i nie miało być. siedzę więc i palę dalej, a dym się unosi 

w kierunku okna, oddech się uspokaja i czuję się jak szaman: w dzień 

szyłam, teraz pruję czarną suknię – Gwiazda Polarna złoci 

strzeliste dachy Poznania.

Fenomen nowotworu 

To pierwsze zdjęcie, które jej zrobiono. Tak się przestraszyła 

światła lampy. Mam wrażenie, że się modli. Po drugiej stronie sali 

grupka studentów głośno omawia szczegóły fizjonomii – gdzie 

jeszcze skalpel należy pociągnąć, jak zmniejszyć bliznę – ciekawy 

eksperyment. Za drzwiami ktoś przemierza korytarze, liczy kafle, 

stuka w ścianę.

Ujeżdżanie

codziennie jesteśmy gotowi, by spotkać się

z Jezusem – peroruje Franciszka. – a ty? jesteś

nieprzygotowany do twojego ostatniego dnia,

więc ja jestem twoim napomnieniem. – Jestem,

Który Jestem – odpowiedział Głos – zrobiło się

nieswojo. ale już spokój: cisza, psy, dzikie konie.

powściągnąć konie, psy uspokoić, przenieść plemię –

na step.

Po deszczu

na gałęziach wisiały ogromne kiście cytryn. 

nad wybujałymi ponad drzewem łąkami szumiały 

dumne trzciny. i woda. pochyl się, by ugasić 

pragnienie – mówi drzewo. nie widzi siebie! budzi się

zlany potem i biegnie do lustra – to głupie,

tak nie móc przestać o tym myśleć. a jednak

tamtego lata trawa uschła (coś umarło?), drzewa 

przestały szumieć, much nie widać było nigdzie, 

a pająk oddał miejsce w przydrożnej pajęczynie

samicy, która w akcie wdzięczności po prostu

go zjadła. wmurowany w mozaikę tarasu, stoi 

i stara się to pojąć. a jednak wszystko nie umarło!

ogromne ilości ślimaków wprowadziły w obszar beznadziei

trudny do pojęcia sztafaż! szufla, wiadro 

i już – do roboty! zaniesie ślimaki do lasu. tak jest!

dobry dzień.

Pion 

udało się westchnąć, głęboko. jakaś duszność 

niedorzeczna. zrobiłam kilka zdjęć płuc, z telefonu, 

ale to wszystko jest nieczytelne. komórka po prostu

ma wirusa. ojej! common sense – to nie jest kwestia

rozumu. rozsądek nie rośnie na drzewie – trzeba

wziąć grabie. i do roboty. to nie dyrdymały – to

życie.

Opium

I jak Irmina. Ma 60 lat i mieszka w burdelu, no. Ale w tym wieku

to jest się czym chwalić – usta i piersi ma pełne. Irmina ma też 

cierpliwe ręce – i nie ma w tym żadnej przesady – zrobiła sweter 

na drutach, rajtuzy dla syna. Ci niepalący plenią się wszędzie, 

jak robactwo (dmuchnęła mi w twarz). A wybrani palą kubańskie 

cygara w klubach dla avatarów kasy. Oni chcą żyć 100 lat! ale

im wolno – za kasę to nawet takiego grzyba pocałuje miss Universum.

kilku z nich się to udało. Elżbiety też mają swoje opium na choroby.

Skuliła się w kaszlu. Cholerna astma. Rodziłam cztery razy, o ile 

pamiętam, ciągle się czegoś bałam. Właściwie to zawsze byłam 

przecięta – tak jakby piłą do drewna, taką ręczną – zwykły lajf. Ale,

dopóki oddycham siłą woli Pana – dotknęła swoich piersi – mam 

stałych klientów. Niektórzy tylko patrzą, niektórzy dotykają, a jeszcze

inni wsłuchują się w siebie. I żadnych głosów – pomijam zwierzęce

dialekty. Lubię Wagnera, Czytam: Żywoty Świętych, Stendhala, 

kocham Jamesa Tate'a! A od wczoraj pożeram Heraklita – miałam

myśleć – nie wejdziesz do tej samej rzeki – a ja weszłam wiele razy! 

Marzą mi się Indochiny, fajka opium i zasnąć, jak Catherine Deneuve

(jest w podobnym wieku) – 'Zakonnica idąca do burdelu' – mawiał

boski Buniuel (zaśmiała się rzęsiście). Tam, gdzie nie ma śmiechu, jest 

choroba. Tak, jestem wolna, chociaż jest mi smutno:

Jems Tate przecież umarł!

Wieszając psy

A gdybyś umarł dziś w nocy – zapytałam – to co by ludzie 

o tobie pomyśleli? Uśmiechnął się z niedowierzaniem, a potem 

spoważniał. – To, co widać: oszczędny, trzeźwy, sprytny, 

społecznie przystosowany – trwający jak kula na wpół wygasłego 

żaru – ani zimny, ani gorący, w gruncie rzeczy chory, ponieważ 

ani jeden dzień mojego życia nie był mój własny, lecz był jedynie 

tym, co otoczenie dla mnie wybrało. Tylko widok śmierci czyni 

wielkie miary i normy śmiesznymi – ktoś nas tak wytresował,

byśmy się bali: światła, przestrzeni, górskiej ściany, morza – ale 

i tak nie jesteśmy w stanie wyobrazić sobie najgorszego, bo to, 

co nas spotka, będzie o wiele gorsze od tego, czego można by

się spodziewać – zaśmiał się serdecznie – więc gdybym umarł dziś 

w nocy, pomyśleliby – biedny, mały skurwysyn – samobójca! 

Boga się nie bał. Niech gnije w spokoju. 

  Pies z nim.

Mokry pies

chciałem tylko powiedzieć, że bardzo cierpię, nie śpię,

więc sny nie przychodzą. sztywny ze strachu i zimny – z braku czucia

rozmyślam; a w ogrodzie ptaki szczebioczą, drzewa 

zawłaszczają ciemną zieleń, trawa z rosą niczym igła – oko 

dźga; czerwień róż niemożliwa – skąd ta intensywność? i zapach 

mokrego psa. mam twój podkoszulek. siedział ze mną wczoraj

przy stole – cały dzień, a potem wziąłem go do łóżka, przyłożyłem

do skroni – zasnąłem – ale

kto wraca po takie nic? 

A jeśli nie wrócę? Strach pomyśleć, co czai się

za progiem: Eros jest barankiem, który czeka na łaskę 

Bożą, choć nie ma pewności, czy jej doczeka. 17:17. 

Co z tą trawą? Jest pierwsza niedziela listopada. 

Chciałabym położyć się na trawie. Pokazałam mu 

zdjęcia – ciemnoniebieskie fragmenty zostały zrobione

dzięki błyskawicom – pozwalają zerknąć w głąb

ziemi. Zapytał, czy go zdradzam. Nie spodziewałam się 

tak wyraźnej zmiany, ale od tego można było zacząć: 

jeśli wrócę przed świtem, nie zniknę – chodzi o

obiektywizm, a nie o dziecinną rozmowę – tak, 

pozwoliłam tamtemu gnojkowi od przodu i od tyłu – 

w duchu współuczestnictwa. Ponieważ ten akt, 

sam w sobie, nie jest dla mnie kwestią delikatnych 

uczuć. Chciałabym położyć się na trawie.

Być trawą, w gruncie rzeczy.

Zdrada

barman powiedział – trzeba udawać. nalał mi Guinnessa

i narysował na dłoni wszystkie sprawy. i roztopiliśmy się –

tak właśnie to czułam, a właściwie – tak dokładnie było: 

przyjemne wrażenie bycia wszystkim naraz. wróciłam 

do jakiegoś domu, do jakiegoś mężczyzny – zrobiłam herbatę –

i nasze życie minęło.

Na trąbce

ktoś gra w ciemności, pada deszcz i jest ciepło. 

w półciszy ze ściany spada obraz – mój albo twój

pretensja/żal. w pobliżu stół we wściekle kaszubskie 

kwiaty. a ja? co ja? mam czyste ręce. i ciepłe wino:

Pinot Grigio. nic nie wiem o jego przeszłości – patrzy 

na mnie poprzez fiolety i zielenie. migocząc, płynie 

osobliwie, nierzeczywiste w swojej istocie. zresztą 

czy ja wiem – może to jednak cień istoty? prosił, by

to zachować w sekrecie: ono też nie rozumie

dlaczego jest ciepłe.

Bruno powiedział: jest jeszcze kawa 

i cukier z ektoplazmy. Weź srebrną zastawę i pozytywkę, 

Marto, choć nie jest to zupełne i bezpieczne – zerknij 

na zdjęcie chłopca. Odżi jest Słowianinem, właśnie ściął 

włosy. Niebieskie powietrze, mgła – tak ciemno jest

dziś w Sun Francisco, a my prujemy czarnym Bentleyem 

przez twój niespokojny sen. Ponieważ go umiłowałem, 

zostanę z nim aż do zderzenia. To taki malutki show, 

Marto. Za chwilę wstanie Sun Zi. It's very, very soon. 

Gdy się obudzi, dasz mu na imię 

Bruno.

Gaja

zdjęcie zrobiłem z ukrycia, ponieważ biegła do mamy. nie wróci 

do mnie, pomimo że kocha (mama jest najważniejsza). rosłam z nią 

wiele lat. to zdjęcie symbol – wpatrywałem się w ten obrazek

i telefon wypadł z moich rąk – stąd kałuża 

  pod jej stopami.

Zamieranie

do tego miejsca, w którym jestem, z pewnością 

przypływów powraca strach. czy chcesz mnie taką 

zobaczyć? z głową załamaną na poduszce, z zapadniętymi 

oczami, osłabioną przez brak pragnień i czucia? jest we mnie 

noc bez jednej gwiazdy, piękno i terror szukających się oznak

istnienia; i cichy slajd wspomnień – wpół zatrzymany 

wdech. światło przechodzi w cienie, 

to już nie przeminie. a jednak mam marzenia

i nadzieję, przyjacielu. a one rosną, rosną, i smak powraca 

na język. zaraz łączę się ze stacją kosmiczną (jest podgląd),

tymczasem jak posąg – w zacienionej uliczce odpoczywam 

  w barwach Ziemi.

Corrida

Zacznijmy od trzciny. Za domem jest pole. Ciało ciągnie mnie 

w stronę światła w tę i z powrotem. Za każdym razem, gdy myślę, 

że nie zdążę i przez dziurkę od klucza wlatują trzmiele, otwieram 

usta i nie oddycham. Lekarz, który przyszedł do mojego ojca, 

wyglądał na takiego, co nigdy nie miał kobiety. Pomyślałam – 

beniaminek – taki niewiele może pomóc przy martwicy stóp. 

Patrzy jakby patrzył na turkusowe kopuły, strzeliste minarety,

pękniętą czarę chrzcielnicy i jej szczęśliwą ranę. Z natury tak delikatny 

grzebie we wnętrznościach, ponieważ choroba to piękno. Był szpital 

w podcieniach, sadza nad łęgami i jeszcze dziury w wodzie, gdy ojciec 

rzucał kamieniami z okna. Córka nie chce być świętą w niewoli. 

ładna jest krew zmieszana z piachem.

na torach – 1924r.

Gdzie twój zegarek, który dostałeś od ojca na srebrnym 

łańcuszku, portret narzeczonej. stłuczony binokl zranił ci 

powiekę – Jakubie. Słońce klęka obok ciebie – jak kapłan –

całując świętą ziemię, która pochłonie każdą formę

bólu. Na nieruchomym oku czerw. Świat znieruchomiał. 

Tam znowu jesteś chłopcem. Pachną wiatrem twoje jasne

włosy, niebieskie oczy zapatrzone w Ziemię – czy

widzą teraz więcej?

Rolex

 pojechaliśmy do Hamburga na spotkanie z konstruktorem.

 karlo będzie budował domy na wodzie – a skąd on wie, że ta belka 

się tyle a tyle ugnie? – obliczenia statyczne – a co to są? – statyka, 

w tabelach jest przyjęte, że 1 decymetr sześcienny polepy glinianej 

waży 1 i 3 kilograma – ambelywybuł! i baba mu w sklepie zważyła 

albo nic – powiedział karlo, kierując się w stronę jubilera. mieliśmy 

czekać jakieś 20 minut. karlo wrócił po godzinie z rolexem – a gdzie

 ten stary? zapytał dyrektor generalny. karlo podciągnął nogawkę – 

it is! milczeliśmy przez całą drogę na tylnym siedzeniu landrowera, 

na diwidi leciała szklana pułapka siedem, a karlo pluł przez okno. 

w Poznaniu poszliśmy na kawę do jakiejś nowej knajpy, a tam 

sztuczne palmy i basen na środku podwórza: ja pierdole, bar z dykty – 

wkurzył się karlo. gud plejs, powiedział dyrektor generalny – party,

 czykity tańczą – łud du ju min? fakink plejs! splunął karlo – ale czikity 

się kąpią – tak kurwa, przy 14 stopniach. jeszcze się wgramolił gierą 

w kałużę, bo padało, takie koleiny, że nawet dżipem trudno wyjechać 

i pytam, która noga – bo przecież rolexa ma na nodze! – okej, wrajt

aj hol e łocz on de left.

tory, tory, tak trudno oddychać – zwijają Grubego

coś się pogubiło, a teraz łazi i krzyczy mieszanką smaru 

i benzyny. a ludzie rosną w chwiejnej równowadze 

rzut beretem stąd, na stacji Małe Garbary – i tam jest 

ten suspens: Grubego przejechał pośpieszny z Warszawy –

Grubego pociąg przejechał. i żal, że nie pobiegnie 

w niebieskim szaliku w jakąś dal rozmytą, gdzie trawa

jest murawą i nie rośnie sama (łka obok, prawdziwie, 

żałośnie). senny żuk sunie w stronę miasta 

przez te tory – ech! Oddychać!

Paraliż

a ja mam właśnie napad paraliżu – nie mogę oderwać oczu 

od zakonnicy. obojętność wróbli świadczy o tym, że czerń nie jest 

cudem. a więcej nic nie widać. obok drzwi

ktoś szarpie się z klamką. skąd ten smród? to po gościu – odpowiada 

dziewczyna, kopiąc pościel w stronę pralni. to co, on umarł? jego

ręka, moja ręka – te obszary natury wymagają więcej kontroli niż

inne – popijam pigułkę jego śliną. od tego można było zacząć: 

wsuwamy łóżka z powrotem pod ściany, ściągamy powłoczki.

Zapytałam, czy mnie kocha – miał usta pełne pierza, a ja napad

paraliżu. brakuje mi

zamknięcia.

To ja! Otwórz. Słyszysz? Napisałam ci kartkę, wsuwam ją 

pod drzwi: zanim stanę się parkiem wspomnieniowym, wirującym

cmentarzem, zanim morza zetrą moje kości jak kwarc, tworząc 

piasek, mieląc dla mnie spokój, zadzwoń do mnie – koniecznie! 

Kim jestem? dziewczyną, która jest w drodze – tej niewłaściwej,

jak wszyscy – wplątana w spiralę przyjemności, gdzie sedno tkwi

w aparacie zapomnienia. Usiłuję żyć i zadowalam się prawdą, 

jaką można osiągnąć na drodze kolejnych przybliżeń. Chciałam

pocałować starszego pana, ale się odsunął. Pewnie uznał, że

ludzie rzadko znajdują się w odpowiednim stanie do wymiany 

pocałunków, i że zwykle czynią to – w nie dość godny sposób – 

na pamiątkę błogosławieństwa. Idę w stronę Św. Marcina, 

po bladym pasie chodnika, ze skłonnością do wiary w dobro.

Wyższe cele nie muszą się pojawić

Sąsiadka ma dobre oczy, lamperię i drzewo za oknem

wiosną przyszedł do niej pająk krzyżak, więc ogromny! 

rozwiesił pajęczynę w świetle ościeży i usiadł jak cesarz

na tronie. najpierw patrzyła na niego tylko jednym okiem, 

potem łapała muchy, wyrywała skrzydełka i rzucała

w pajęczynę. rozmawiali o życiu, hormonach i całym tym 

bagnie z pieniędzmi. chciałabym być kochana – mówiła. 

ruja – odpowiadał – to jedyne co nas łączy – i wydawał się 

mówić do rzeczy. ale któregoś ranka pająk zaczął spadać. 

zanim dotknął podłogi, zdmuchnął go lekki zefirek – samica

go zjadła – wyssała – bądźmy szczerzy! a potem wysypały 

się z niej setki małych nóżek. tak duszno jest teraz, smętna 

pora – pozbawiona pająka krzyżaka, krótka 

wieczność muchy.

Mademoiselle 

Przestrzeń między korytarzami: wdarł się we mnie 

ze swoimi niewybrednymi przygodami łóżkowymi i powiedział, 

że mnie kocha. Poczęłam myśleć o sprawach serca, potargałam 

włosy – na wpół nabrzmiała synteza – w gruncie rzeczy pancernik. 

Po egzaminie wyszedł z sali, jak z szafy, poprawił ubranie, będziemy 

pieprzyć się całą noc – pomyślałam. Przykro mi mademoiselle, 

[Podział mięsa zamiast persyflażu? Róże spermojady w miejsce

legitymizacji groszku? [Chamie jeden! Chamie jeden kochany 

w różanopalcym sanktuarium – jesteś pieskiem preriowym.] 

jestem pieskiem preriowym 

Uniwersytetu Mickiewicza.

rzucić się pod byka w Pampelunie

tabuny koni pędzą mi przez głowę, w tę i z powrotem: ta tam, ta tam. 

trzeba je posłać na obrzeża. to wcale nie łatwe – najpierw wysuwa się 

pionek, a potem jest miejsce dla gońca. szalony rajd konia przez pole. 

w innym miejscu: idziemy do siebie po wielkiej pajęczynie. fajny motyw,

tylko ten pająk...na innym planie – pająk spada – zjada go pajęczyca, 

wracamy? idę przez te frazy jak przez ciemny las. kierunek: pole H6 – 

nie dam się pokonać. można jeszcze inaczej: – blefować? przyjdzie 

choroba z bólem i oczy się same otworzą. trzeba będzie prosić – żadnej 

poetyki w tym nie będzie. można już schować szpanerski hedonizm. 

a tak przy okazji – oglądałam film – Jezus z Montrealu – on nie grał, 

nie udawał – 

po prostu dał się zabić.

Europa

stało się: odbezpieczyła granat, włożyła go sobie w usta. wykryto resztki 

nasienia w odłamkach – grupa A rozeszła się po świecie. oficerowie mają 

przy sobie brąz. śledztwo drga, a drzwi są zamknięte. spójrzmy do środka 

(dziurka od klucza nie jest zaklejona): Tristero zdejmuje wygięte okulary,

patrzy w lustro, dym widzi, tempo opadania. krztusi się ze śmiechu. wolność

nie jest funkcją w gruncie rzeczy, ale dramat jednostki nie jest sednem 

lustra; ani płonące szyby w Iraku, ani chiński mur, ani nic, co jest widoczne 

z kosmosu – jedynie dym uwięziony w pozbawionej znaczenia chwili,

  moment pozbawiony wieczności.

Bożena

nie filozofuj Boguś, nie wyprowadzaj mi wzorów na całkę,

ja wiem, że miłość to bomba, że taka ciecz dwuczynnikowa, 

wiem, że osobno nic, i tak dalej – ptaszki zbierają fistaszki, 

a świnki rodzynki – ale są pewne granice przyzwoitości,

po przekroczeniu których nie sposób nie zgłaszać sprzeciwu. 

Powinnam wyciąć cię ze zdjęć, naturalnie mówiąc przepraszam,

Ponieważ jestem od tego, żebyś od siebie odpoczął – 

nieważne czy kochasz.

by móc odczuwać ból

Nie pamięta, kim jest, ani jak się tu znalazł. Pamięta tylko jakieś krótkie 

spięcia, pulsowanie świateł na chodniku i dziwną myśl, że nie może zgiąć 

palców. czyjaś twarz pochyla się nad nim, znajomy zapach ciepła, które 

kojarzy słowo bezpieczeństwo, gromki śmiech w przedpokoju, ojciec lepi 

babki z piasku, choinka, święta, i smutne twarze wokół – podobno umarła 

babcia. I przeskok – odgłosy kłótni dochodzącej z kuchni, zatroskana twarz 

ojca nim trzasnęły drzwi – bezradność dziecka przyciśniętego do szyby, 

a potem długo, długo nic. I przeskok – pierwszy pocałunek, drżenie rąk,

iskierki, radość dzielona na pół, wspólne czytanie książek, wspólne studia, 

przysięga – że wierność, szacunek i znowu przeskok – mdlący zapach świec

przy ścianie, wieńce, modlitwy, łzy i odgłos ziemi spadającej na trumnę

mamy. Udręczona twarz człowieka w tłumie, który mgliście kojarzy słowo 

tato. I przeskok – dłużące się wieczory nad książkami, dyplom, doktorat, 

kariera i wieczny strach o syna. Jakaś ważka decyzja – przywodzi na myśl 

tylko ciężar, i równie wielka ulga, zaraz po słowie – rozstanie. I przeskok – 

wszystko toczy się w stronę podłogi, zapach alkoholu, tytoniowy kaszel 

w takt wewnętrznej przerzutni – tytoniowy twist. Noce w malignie, ranki

jak noce, obojętność podczas składania podpisu o zwolnienie. Kolega, 

który tłumaczy, wciąż te same słowa – uczelnia, kariera, dziecko i wtedy 

stało się – pulsowanie świateł na chodniku, krew wsiąkająca w ziemię pod 

policyjnym obcasem i wzrastające przerażenie, że nie można zrobić nic. 

A potem już tylko ponure sekwencje, jakieś kanały, dźwigi, ranione okręty, 

wycięte z dna krajobrazu i rozhuśtany ciężar, który wciągnął go 

do środka, a potem znów długo, długo nic. Trwało to dłużej niż bodaj wszystko 

dotąd. I oto jest w półśnie. Śni mu się chłopiec, ma wielkość kropki na końcu

tego zdania. Nie może krzyczeć ani płakać, nie odczuwa żadnego z tych 

fizycznych cierpień. Coraz mniej pamięta. 

Niedługo uzyska człowieczeństwo.

Samobójczyni

to było wtedy, kiedy wyskoczyła z pociągu po raz pierwszy. 

potem zrobiła to jeszcze kilka razy, ale ostatecznie wszystko 

wracało do normy. zrozumiała, że jest w tym jakaś harmonia

i że to będzie się toczyć: ta tam, ta tam – tak bez końca, więc 

ślub – jeszcze jeden welon unosi się na wodzie – jak żabi skrzek 

z czasem się powiększy i pęknie 

– jak każdy inny

Zaprawa

jakiś mors błaga o darowanie życia. trzyma się lodu, a jego dusza jest kulką – 

toczy się, coraz dalej i dalej od niego – a woda jest czarna! jest tam staruszek, 

którego wczoraj okradli. współczuję ludziom, których się okrada, nie dlatego, 

że mam miękkie serce, chociaż mam! ale dlatego, że to obrzydliwe! brzydzę się 

także włosa w zupie. rzeka się ze mnie śmieje, aż piana jej wyszła na usta, 

a przecież kłamię – bo rzeka się nie śmieje, ani nie płacze – rzeka szumi, pluszcze, 

a czasem nawet łka – hahahaha – na pewno zawsze jest zimna. mors trzyma się

lodu, a jego kulka jest już coraz mniejsza i toczy się dalej; na brzegu, w trawie 

błyszczą zwierzęce oczy – albo kawałki szkła? woda jest czarna, czarna! a świat

jest takim pięknym snem (wyłączmy z tego jednak ideę łańcucha 

pokarmowego – 

tego nie da się tłumaczyć miłością).

Chciał umrzeć świadomie. Był absolutnie gotów

w pewnym sensie już to zrobił – wtedy zmieniono mu leki. 

wypróbowałam je zaraz na sobie. spałam całą dobę – strasznie,

chodziłam potem taka skołowana, a potem, zdawało mi się – 

biegnę, a przecież ciągle leżę. prosił kilka razy, żeby go odłączyć. – 

fajnie, że się urodziłeś – powiedziałam, a on moją ręką zamyka 

ciepłe oczy. czy łączy mnie coś jeszcze? widuję rudzika za oknem. 

teraz światło śpi w trumnie. przychodzą współczuć mnie i jemu 

oraz mutacjom: rąk, rękawów, nóg, kieszeni – a potem odchodzą, 

normalnie, po ludzku – do domu, żeby 

  pożyć trochę w spokoju.

Takie polskie, nasze

Kto to jest Zbigniew Machej? Dlaczego nie urodził się

jako Tymoteusz Karpowicz? Pod jaką inną gwiazdą, jeśli

nie wieloramienną? Co przeżył w dzieciństwie, a czego 

nie przeżył, że musiał debiutować pod własnym imieniem, 

i skąd się wzięło imię Zbigniew? Czy ma psa? Jak ten pies 

się wabi? A jeśli nie psa, to może kota? Albo inne zwierzę, 

które może mieć? A jeśli nie może mieć, to dlaczego? I

czy jest uczulony? Czy dusił się już z powodu języka? Czy

myślał wtedy o tym, jak się języki miesza? Na czyj obraz 

i na czyj użytek? Na czyje podobieństwo przyłożył siekierę 

do granic, i gdzie je odnalazł? I kiedy? I czy były to granice 

odzyskane? Czy dało się je poprzesuwać? A jeśli nie, to czy 

przyłożył siekierę do własnych korzeni, czy tylko do korzeni 

Karpowicza? I czy było to wszystko takie polskie, nasze? 

Czy w tym języku nadal mówią do siebie prawdziwi poeci? 

A czy Zbigniew Machej jest prawdziwy? Czym się różni się

od podrobionego? Może lepiej zapytać o to Świetlickiego?

A czy Karpowicz udzielił odpowiedzi? A jeśli nie, to czy 

otrzymał fangę w nos? 

Antagonizm

nie mam kontaktu z końmi – to przez mój lęk wysokości – półtora 

metra od ziemi czuję się nieswojo. spotykam jeżdżących konno: 

klasycznie i fanów stylu western, ale nigdy nie spotkałem się z

bezpośrednio z żadnym przedstawicielem tych opcji – każda z frakcji 

znajduje milion argumentów pokazujących wyższość swojego stylu 

i absurdalność drugiego. jak to jest np. z płetwonurkami? ci z płetwami 

śmieją się z tych bez? albo bezdechowi uważają, że pływający 

w akwalungach to cieniasy?

Dom

W basenie wody nieruchomej sprawiedliwy brud,

księżyc i gwiazdy – wszystko uszkodzone;

tylko dziki imbir w nastroju obojętnym szepcze: spać. 

on nie ma kłopotów, nie czuje potrzeby, by mieć płaszcz, 

remontować dom indeksowany w uchu, że trzeba go 

spłacić. imbir się obudził: dzieciom jeszcze rosną zęby,

jest czas.

Codzienność

Wygrażał niebu w obrębie własnej oktawy. Fala, która niosła 

głos, zaczęła się od szczęścia. Teraz uśmiecha się półgębkiem. 

Niegdyś złotousty, milczy gdy ziemia się odwraca, przesłaniając 

złoty środek – wątpliwy. Głębiej, coraz głębiej, też nie ma nic. 

Jeszcze można tylko zgiąć plecy, ale to też się skończy; inaczej 

niż sen o wyplutych płucach. Czy będzie w stanie oddychać? 

Po ciemku ubiera się i wychodzi. Do pracy? Zimno. Ten sen 

ciągnie się już długo. Obudzić się, wsadzić głowę pod prysznic,

zatrzymać tylko zetlały sznur. A ona? (zapowietrzony kaloryfer

odkręca głowę w druga stronę), a ona patrzy głodnym wzrokiem:

najważniejsze są cudze sprawy i pieniądz. Cichej większości

wystarczy niewiele – do czasu. Zrobił, co należało zrobić:

uczepił się nitek w kieszeni (to prosta rozrywka), są pod palcami, 

nitki pułapki, nitki metaszczęścia. Wdychając zapach obcej kobiety 

inaczej wchodzi się w nastrój. I nici wrastają 

z powrotem. Na tak.

Ćma barowa

Byłam w Pałacu Chaba. Znalazłam szczelinę pomiędzy 

dwiema ciemnościami, opróżniłam piersi. Lubię wysokie 

sufity. Szpital powiatowy potwierdził hipotezę bang-bang, 

otwierając czaszkę. Mówili coś o wypadku, przypomniałam 

sobie: nie umyty, z rozgoryczenia i śladów posłuszeństwa 

miał odsłonięte uda. Spędziłam noc stojąc na głowie. Ćma 

połykająca olbrzymie kółko na klucze lub

krosna zgrzytające.

U Ramsaya – smacznego

zatrzymaliśmy się, by wypatrzeć swój stolik. zobacz – powiedział, 

Wskazując okno – jak pokutnik ducha, w bachicznym uniesieniu 

taszczy wózek z kartonami w stronę gwiazd. a ty, w blamażu i żalu

chwil utraconych, oddajesz walkowerem wszystko. nie jesteś eugleną, 

choć masz plamkę światłoczułą, to tylko cezura. przyjmij pozycję: 

kontra, detonator masz w głowie – można coś jeszcze ugrać, bo siła 

bierze się z wytrwałości. a teraz jedz bycze jaja, nim rzeczywiście 

zmienisz się w euglenę.

Litania do Merlina

to miasto jest wspólne. nie będziemy go dzielić. wystarczy 

przejść na drugą stronę. ty zawsze byłeś ponad, a teraz 

stoisz za wysoko, by splunąć mi w twarz. jestem odwrócona

jak arabskie pismo. chyba zaklaszczę skrzydłami, kiedy znikniesz

po angielsku. histeryczny samogwałt na oczach 

wszystkich. każdy może dotknąć, nawet włożyć palce. 

mówisz, że jestem bezczelna. dziękuję. postoję przy budce 

z piwem kilka przecznic dalej. wyjście awaryjne – restauracja

III kategorii – linia, której nie możesz przekroczyć, a przecież 

granice bywały ruchome. więc na cholerę nam się męczyć:

ty, kategoria ściśle logiczna, nie rzucasz słów na wiatr, ani 

słów przed wieprze. przykrywasz poezję deską klozetową, 

odwracasz się plecami i milczysz. ta majestatyczna bierność

napawa mnie obrzydzeniem. umiar – niezbędny składnik

elegancji – perorujesz, a ja mam skrzywiony kręgosłup. 

w gruncie rzeczy nigdy nie było nam po drodze. jaki jesteś 

śliczny w tym wiklinowym fotelu. śpij narcyzie wiklinowym 

snem, zakopany po pas w codzienności. stałeś się drzewem. 

i owszem, masz korzenie: 

zdrewniały ci usta i palce

Kuguarzyca

niekochanej nikt jeszcze nie nazywał niekochaną. zobacz, ile

straciłaś, nie pozwalając sobie pokochać siebie. Przechodzisz

z rąk do rąk, niczym hajs, a potem drobisz nogami w pobliżu

pociągu, który miał ciebie zawieźć do domu – i co? jedzie dalej

bez ciebie: balum – balum; ale co tam, równać należy w górę, 

ahoj, przygodo! lecz na pograniczu nieznośnych metafor czyha

jeszcze szalbierstwo języka. umówmy się zaraz, że to nic

nie znaczy.

Dziś, drugiego lutego dwa tysiące szóstego. Jest ciemno 

cały czas. Albo jest jeszcze czas – nie wiem. Nie pamiętałem,

jak mnie tu wkładali, ale kiedy ona oglądała film i tam 

facetowi zapuszczali węża przez gardło, to się tak zdenerwowała, 

że przypomniałem sobie wszystko. On wciąż zachowuje pozory, 

ale to dość histeryczne jest. Próbuje ją przekonać, że niby 

nie każdego stać na taki „luksus”, że będzie chyba musiał się zgłosić 

do testowania leków, bo z czego ma nas wyżywić? że ludzi ubywa, 

ale zaraz przychodzą następni/następni/następni – 

Ockham pieprzony, wspólnik i konfident – niech mu ktoś piasku 

nasypie do ust. Ostatnio, jak jego Red Indiana w piątek pożarł Alzatczyk 

– to jeden jak się zdaje pozytywny ferment – zapytał wprost – 

co ona ma zamiar z tym dalej zrobić? Nie wiem, co tam się stało.

Dziś trzeciego marca – śni mi się chłopiec, wyciąga do mnie dłonie, 

a ja nie potrafię.

Po pierwsze masło

ho! ho! ho! witajcie nimfetki, skatalogowane zwiędłe baletnice, 

wszystkie nieznajome punkty odniesienia – zaczadzony Gombrowiczem 

dopuszczę się świętokradztwa, przypuszczając atak na Paryż. poranne 

słońce właśnie rzeźbi frazę: taki szał & szoł, że czuję uniesienie, 

na wskroś. jeszcze leżę pod kołdrą, wiejska kura dziobie owies, obok 

schnie groteskowa kupa – co za męka asymetrii – smutno i rzewnie,

a tam już śpiewają bulwary & skwery, już przegarniają mgłę, aż zalatuje 

negliżem i uciechą w zupełnie innym stylu; i się dzieje – usiłuje się dziać! – 

mowa trawa, zobaczysz Paryż, nie umrzesz, oplują cię w dziwnym języku, 

a ty im odpowiesz: żenekomprompa –żenada. czarni będą mieć w de – 

wszystko, na Placu Pigalle nie będzie żadnej dziwki, nawet po północy – 

i gdzie te kasztany? autokary z Rosji? geje z Polski? te obce, nieznośne 

facjaty? tylko ty, dęty lokajczyk z rozdziawioną gębą, 

  solo & sote

Drzwi może nie być, ale są okna, które Pan otwiera na trumny 

zmurszałe, a tam popiół nasz z przyszłości z nakazem rozproszenia –

można się wzruszyć. a ty filujesz wzrokiem i miażdżysz słowem – 

dziękuję. Trzeba mi więcej optymizmu, więcej prostoty. coś mnie

wyrzuca spoza zdjęć, które oglądasz (nieprawda, że nie mam

hamulców, ja tylko ich nie używam) pozwalam sobie na śmiech 

i biorę go w cudzysłów. na mszy za zmarłych pokazałam język. 

I dostałam w twarz – przepraszam. ufam, jak zwierzę w robaki

i liście, że boli tylko to, co ożywione. niech gniją w spokoju, 

którzy jeszcze kaszlą. a ty? (ponad godzina autobusem i pieszo) 

w drodze do pracy, w drodze do domu

Seminarzysta

tego dnia stanął przede mną w kolejce z dzieckiem na ręku 

– i wyobraź sobie, że Stalina wypierdolili z seminarium,

kształcił się na popa, a wcześniej to go ojciec katował jak psa

i puściły w końcu te śrubki, sprężynki – duszno, będzie burza,

upaństwowiony osesek z niezrośniętym jeszcze ciemiączkiem 

przytwierdził się do brzucha jak narośl i patrzy – czas ucieka,

ekspedientka podnosi do światła dwustuzłotowy banknot,

głupawo się uśmiecha – a u nich mają seminaria? zatrzaskuje 

kasę, dobijając wątek. 

pączki były stare, burza przeszła bokiem

Mak Nab – jestem żołnierzem – nie będę tulił się do drzew

Te kombinezony nic nie dają, nie wolno w nich pierdzieć, to grozi 

śmiercią. Moglibyśmy chodzić w nich parami. Byłoby weselej. Każdy

 niesie swoje gówno, dwa kolory, pieski dwa. Mieliśmy się zatrzymać. 

Przeszliśmy 85 km, czyli dwa maratony. Na pustyni śnieg. Ani drzew, 

ani ludzi. Ja pierdzielę! Urwało mi pół dupy. Idziemy po plecaki.

Biegniemy. Ochłodziło się, czy mi się zdaje? Posłuchaj, wcale 

nie jest ci tak zimno. Taksówka? – Salam alejkum (słabo znam 

arabski. Off duty? Nie róbcie nam krzywdy. Jesteśmy chrześcijanami. 

Co tam jest napisane? Bagdad wita ostrożnych kierowców. Wiem,

że Saddam Husajn, to Bóg da nam raj? – A gdzie drugie es i de? –

Zamieniłem. – Tak nie można (zmieniamy kierunek, kończy się

amunicja, zaczęło się rozwidniać). –----------------[ – Pytam jeszcze raz – 

nazwisko?! – Mak Nab. – Stopień? –---- yyy, zgodnie z konwencją 

genewską nie mogę powiedzieć. – Głupiec! Nie jesteśmy w Genewie.

Masz buty robione na zamówienie, pewnie w Londynie, więc jesteś 

oficerem. Nazwisko? – Mak Nab. – Stopień? – Nie mogę odpowiedzieć. 

Nie wiem nawet, gdzie jestem, nie wiem nic. Rządzą nami dowódcy. Ja 

nie wiem nawet, o co walczymy. – Na ból nie ma rady, trzeba to znieść, 

ale w końcu ciało ma dosyć i zaczynasz tracić świadomość. – Pomóżcie 

mi. Nie jestem Żydem, mam napletek, mogę pokazać. Królowa i ojczyzna

to bzdury. – Nazwisko? – Mak Nab. – Stopień? – Nie mogę powiedzieć. – 

Otwórz usta. – Aaa. Rozwalcie mnie sukinsyny! Aaaaaaaaaa!] Szukałem 

Boga, błagałem żeby mi pomógł, powtarzałem modlitwy. Nie bałem się, 

byłem tylko przygnębiony. Mam tylko zielone cukierki – nie cierpię 

zielonych. O świcie byłem już opanowany. Widzisz moją stopę? Jest 

wielka jak kabaczek. – Cukierek. – Kolor? Zielony – 

nie cierpię zielonych! 

Polowanie

miał tę szczególną przewagę, że pił i rodził ustami: bierzcie i

jedzcie z tego wszyscy, to nie jest bowiem ciało jego, to tylko 

wybrana sztolnia, parking zarośnięty – wszystko – skończone

i nieskończone jednocześnie. niech więc kaszlą przez zasłonę 

na twarzy szczęśliwi ci, którzy jeszcze nie umarli. niech suną 

stabilni jak żółwie, by zapełnić puste miejsca, w których zmarł

czyjś strach. tego, co zobaczył jako chłopiec, już nie odklei. 

jeśli będzie gotów, odnajdzie tamten pistolet na wodę i strzeli; 

tam, na skraju rzeczy, stoi płot, zwierzę, a jego ryj spoufala się 

z robakami. a za tym płotem 

– echo –

Czyścił szybę, a tam była ściana, mur właściwie solidny

betonowy. nic nie poczuł, ja myślę, bo to był dobry lot – 

błyskawica! miał tak spłaszczoną głowę, że zachował się 

w pamięci, dla moich kłopotów z sercem. pojawia się we śnie:

ciągnie mnie za plecy. wystarczy, ja nie chcę pamiętać! hej!

– odpowiedział – mieszkam już w twojej głowie i właśnie 

wysyłam ci majla: przyśnię ci się! przyśnię! on nigdy nie jest 

sam. spróbuj go ruszyć – never! regularny demon. czuję

zimno. dzięki, że pozwala mi zgiąć rękę, ostatecznie mogę 

się przeżegnać, chociaż nigdy wcześniej 

tego nie robiłam. 

3 minuty oddalenia

uciekanie i gonienie, to tu, to tam, czyjeś łóżko czyjaś ręka 

zamykająca drzwi. a teraz moja głowa zapada się w poduszkę –

 można to nazwać kryzysem sumienia. ponieważ winę nosimy 

w sobie jak inne uczucie, żeby się nią dzielić – pamiętam, jak

zesztywniałeś, czując potrzebę odwetu, a potem długo walczyłeś 

w imię plemiennej wspólnoty. z niewiadomego powodu jestem 

po twojej stronie. 

Czyny zamażą się wzajemnie.

Bardziej jeszcze sami

przycina piętę, by wcisnąć stopę w baletkę z Lidla 

(bez mężczyzny jest jakaś niepełna). i już: wieszczą –

pizdencjusze, nieroby, bohaterowie globalnej wioski, 

mityczni kochankowie z przyrządem do życia, bo 

ważna jest ciągłość. zostanie tylko jeden. i jest. 

jak zawsze & jak wszyscy – wchodzą do łóżka i śpią.

Opiekun 

kazał jej się wyskrobać, a ona się bała, i pomyślała, że 

prześpi się z innym mężczyzną, to jego sperma zabije 

tamtą. Hłasko o tym pisał i ona to zrobiła, bo czytała 

Hłaskę, a poza tym cholernie bała się doktora. a potem

wrócił tamten, i ona teraz dusi się ze śmiechu, kiedy on

jej opowiada o miłości, i o tym życiu, które razem 

zaczęli.

To, co stało w gardle, przesunęło się do żołądka – dalej się już nie przesuwa.

Wyczuwasz lekki ciężar? Pewnie mości sobie miejsce, chce zostać na dłużej 

i brzęczy i puka i robi straszny zamęt, jak żuk, który wszedł kelnerce do ucha, 

zalali go alkoholem i umarł (że co? że zdechł?) – i o ile z żukiem

to prosta sprawa, to tu już niestety nie. Opije się, zaśnie, ale nie na długo.

Gdy się obudzi – a obudzi się na bank, kompletnie żywy i nieutopiony, podniesie 

głowę i zacznie podskakiwać hęhę i robić głupie miny, aż zrobi się niedobrze. 

W tym miejscu zazwyczaj delikwent wymiotuje do wanny, jeśli ją ma, a jeśli nie, 

to gdzie bądź, echem, po czym następuje szybkie wybieranie numeru 99???? 

prędzej, prędzej! Koniczynka straci liście, sąsiad postuka w ścianę. Halo, to ja! 

i spadnie kamień zobowiązany do powrotu – ta cisza, smętna cisza, to krótkie 

zwięzłe – alkoholik? – Szalenie istotnym warunkiem jest wypowiedzenie słowa 

 delirium tremens – przepraszam. i to wystarczy? 

  Oczywiście, oczywiście, to aż nadto

Siedzieliśmy trochę, uprawiając clubbing w gejowskim Deseniu

hydroseksualni, ba! indywidualni: ja, uskrzydlona Bu, michu pedał 

na speedzie & aktoreczka incognito wyjęta spod prawa penisów. 

i twarze były ok. aż zakręciły pornola: tańczą buty, pantofle, kozaki. 

aktoreczka z blantem kręci pirueta – śmiertelnie poważnie, albo 

ma papcie do spalenia – ale tak, bez mocy. zdeformowane czółenko 

biegnie w stronę światła zamykających się drzwi – tam i z powrotem –

zaledwie kilka razy i poszło w rozsypkę. twarze jeszcze są, choć 

próbują się zamazać – wzajemnie. ktoś do mnie gada cały czas 

i nie chce się odczepić. – jestem owiec Qm w twoim uchu. – co to 

jest twoje ucho? – powiem ci w tajemnicy: twoje ucho to są drzwi, 

co się do środka otwierają. te do pokoju zawsze do środka. – a Qm?

– jeśli wyjdziemy razem – opowiem ci, dlaczego

misiu futerko ma na zewnątrz.

Porzucony pies

zaprosisz klauna? powinien być prawdziwy – nieśmiało zgłaszam 

swój akces, spójrz, się odsłaniam, od pasa w dół, ale do rzeczy, zostawiłaś psa 

i tusz do rzęs, chyba się wyrzygam, piłem, piję, uczę się oddychać, śni mi się 

pogrzeb za pogrzebem, pieprzony pies wyje & wyje – to już nie jest śmieszne,

dziś w nocy umrze ktoś, z kim nigdy się nie spotkam, w całej nieskończoności

świata miniemy się tak bez śladu. pojutrze zaczną kopać dół, schylą się nad nim 

czyjeś mokre plecy, żuki prysną w stronę miasta – ja to widzę, tak bez 

przerażenia – całe to misterium śmierci i wszystko, co potem: pogrzeb, feeria 

kwiatów, wstążek i błoto które pożre trawę, wiosnę i wszystkie te cmentarne

rekwizyty, a potem pożre mnie; a póki co jest zima, a ty szorujesz cudzy kibel 

w szikago, bo tam jest ciepło, i wszystko takie duże: ocean i palmy są prawdziwe – 

ja to widzę, tak bez przerażenia – 

więc pojutrze barbekju w ogrodzie?

Prosto, za drogą (tam był mały mostek) 

w żadnym z okien nie paliło się światło, tylko szlugi – jeden od drugiego

jednocześnie, nim zrozumiałam, że siedliskiem woli są narzędzia 

płciowe. I prośba: żebym przestała się schizować. Przyjechał taksówką. 

Dziwny. Nerwowy. Z dziewczyną, mną, którą przesuwał z pozycji w 

pozycję – pozornie, ponieważ mosty się pali, kopie się dół, przykrywa

gałęziami i pali się, pali. Każdy mit ma swoich naturalnych wrogów – 

skoro jestem femme fatalne. Potem widziałam księdza w twoich butach. 

Obaj nie macie gustu. Obaj gadacie do nikogo, bo wszyscy umarli, 

umierają albo stoją w kolejce po kapcie – na przykład (Czołgał się 

na brzuchu. Tego samego lata, na moich oczach, wskroś tej samej drogi) 

przebiegła ta kobieta z obrazu Rembrandta albo Chełmońskiego, 

w wełnianym płaszczu kąpielowym, któremu 

pozwoliła się rozchylić

eleganccy, elokwentni

A ja mam właśnie okres chrześcijański. W instynktownej piekarni 

siedzimy blisko siebie, gejzer gorącej klatki schodowej próbuje

wywieźć w pole wszystkie matki robiąc głupie miny. W cieniu sukienka

w kwiaty, roślejsza, dojrzalsza, przeznaczona przez naturę dla szubrawca 

okrywa podżegacza, a po drugiej stronie łańcucha wulgarne twoje 

wargi milczą: bierzesz pigułki? A ja mam właśnie okres chrześcijański. 

Zgrzyt klucza w zamku, piętro wyżej. On schodzi w dół. Widzi. Zezuje.

W usta wkłada mi słowa nieznane. Obce. Tajemnicze. Krwawiące. 

Pełne. Natychmiastowe. „kopula raza”. sejsmografy rejestrują

mówienie językiem.

do Berlina w drugą stronę

chuchniecie: szur, szur, przesuwa się skaner źrenicy, zapałka oświetla 

cztery słowa, pociągnięte palcem na szybie: palenie surowo dozwolone!

lepsze to niż graffiti i podmiot się już przybliża: wielokrotnie świadom

praw i obowiązków, i że nie odpuści, aż do śmierci – nikomu – konduktor!

gęstnieje dzień dobry, dobry wieczór, jakiś porządek w naszym chaosie, 

a tam świt, mgławica, a tu pierwszy krzyk, kopnięcie. pieniążek wypluty 

do rąk buldożera, żeby nie popaść w nadmierny surrealizm – otóż to!

farsa! forsa? ironia ma swoje granice. dialog: podobno w Londynie 

nie można palić w knajpach? ha! ja wolę cygara, bez obietnicy zawartej 

w uzdrowieniu. wszyscy jesteśmy chrystusami, lecz pragnąc substytutu,

zapadamy w nadmierny optymizm: a potem: wracamy, uciekamy: wciąż

obojętni, brudni, doświadczeni, śmiertelnie poważni, boleśnie radośni. 

za późno, za wcześnie, ale nigdy w samą porę – bo na zegarze nie ma 

żadnego czasu. i załamuje się światło na stalowych linach, i świetnie 

to wygląda! choć są pewne kłopoty z dostrzeżeniem głębi, bo przecież 

tu nie ma przesłania! to jest wagon dla palących! komora gazowa –

– palimy, palimy, sarenko.

Narysujcie mi dom 

podjeżdża autobus z napisem: koniec, wlecze za sobą pustą sieć; za kierownicą 

srebrnołuska ryba: jestem jak przeźrocze, ta granica jest prawie widoczna. nie!

strach przed nieznanym nie daje się opisać, jakiś zwierzęcy instynkt – to nie jest 

świadome, lecz bardzo mocno trzyma przy życiu – czas się czegoś chwycić – 

narysujcie mi dom, park, wiosnę, cyprys i dwa cienie. kłopot jest z milczeniem?

niech śpiewają ptaki i ludzie w kościołach, krety w ziemi, zbiorowe mogiły – 

pojedyncza śmierć się nie liczy. jeszcze pójdę na koniec świata, i tu przystanek:

porzucona gazeta, zaczynam czytać: w jakiś podstępny sposób wszyscy jesteśmy 

sobie bliscy – teraz? zaraz? co tu robi ta kobieta ze szmatą? zetrzeć to do czysta – 

wydłuża palec w moją stronę / za każdym razem, gdy ją widzę, płacze / wszystko 

jest możliwe, lecz nie wszystko się uda – wiec wiosna? wszystko / wszystko 

już było, teraz żółkną liście – więc jesień? no tak, 

przyroda się nie myli.